'over passie, doorzettingsvermogen en maatschappelijke betekenis'
Als topspeler in het Nederlands basketbalteam viel ze in de prijzen bij het NCAA Atlantic-10 Conferen- ce Championship en het Franse Kampioenschap en won ze de Big-5 Player of the Year en Roosevelt
Hunter Community Service awards. Haar educatieve en basketball prestaties én haar toewijding voor de community leidden tot nominaties voor de NCAA Woman of the Year Award in de Verenigde Staten. Met een bachelor in Interna- tional Business van de Saint Joseph’s University, een master van in Global Diplomacy aan de University of London én haar focus op mensenrechten en VN, is haar talentvolle veel- kleurigheid extra bewezen.
De Eindhovense Chatilla bracht haar jeugd door in Son en Breugel en Helmond. Haar liefde voor basketbal schoot wortel bij de Helmond Wizards, wat het startpunt werd voor haar buitengewone pad naar succes. Ze was elf jaar toen ze toetrad tot de Eindhoven High League en op haar zestiende brak ze door tijdens het Europees Kampioenschap. Via tele- visie en Instagram houdt ze haar grote fanschare betrokken, de toon is er een van eenheid en gedeelde aspiratie.
Waar komt je passie voor basketbal vandaan?
“Mijn vader gaf me een videoband van Michael Jordan die in een grote arena werd toegejuicht door dertig- à veertig- duizend mensen. Hij vloog door de lucht, maakte indruk- wekkende bewegingen en de commentator schreeuwde: ‘Dit is Michael Jordan, nummer 23 Chicago Bulls!’ Het was geweldig. Het werd mijn droom, mijn doel om naar Amerika te gaan en een professionele basketballer te worden. En dat gebeurde.”
Dus: ‘A star was born?’
“Basketbal is geen grote sport in Nederland, maar het is de grootste sport in Amerika. Ik ging eerst naar Colorado State University en daarna naar de Saint Joseph Universiteit in Philadelphia. In de loop der jaren behaalde ik talloze interna- tionale onderscheidingen. Maar vooral deed ik zoveel unieke en prachtige ervaringen op: er waren veel hoogte- en diepte- punten in mijn carrière. Er waren glimlachen, tranen, zweet en veel inspanning en opoffering om mijn doelen te bereiken. Het was niet zo gemakkelijk, sterker nog; het was behoorlijk moeilijk. Maar ook een mooie weg om te bewandelen.
De reis is het leven, dat is wat je onthoudt. Als ik terugkijk, denk ik niet alleen maar ‘hey, we hebben het kampioenschap gewonnen’. Ik herinner me dat we zo hard hebben gewerkt met mijn team. De vele trainingen en het gecoacht worden om door te gaan en de mentale kracht die je moet hebben.
Ik herinner me dat we zo moe waren na vier uur rennen dat we moesten overgeven, en de coach schreeuwde: ‘Blijf rennen! Je bent meer dan je je kunt voorstellen!’ En dan renden we nog een uur door.
‘Ik had het geluk dat mijn ouders dicht bij me stonden’
Voor mij is basketbal mijn thuis en een deel van mijn familiegeschiedenis en DNA. Ik had het geluk dat mijn ouders dicht bij me stonden; in Europa trainde mijn vader me, en was hij mijn manager. Hij coachte mij en mijn zus zo goed tot we het haalden. Toen ik het kampioenschap won, zag hij die wedstrijd. Een jaar later overleed hij. Ik was 23. Hij heeft gezien dat ik geweldige dingen deed en me ook zo voortgeduwd, geholpen en gemanaged. Ik was trots op mezelf, maar wist dat ik het nooit alleen kon doen.”
Teamsporten spelen een cruciale rol bij het verbeteren van de geestelijke gezondheid van jonge kinderen. Of het nu basketbal, voetbal, volleybal, hockey of waterpolo betreft, je leert beter omgaan met leeftijdsgenoten en ontwikkelt een gevoel van kameraadschap en teamwork: van onschatbare waarde voor het emotioneel welzijn. Ik zie dat jij dit belang van de sport benadrukt. In hoeverre maakte het ook deel uit van jouw reis?
“Ook ik vond troost en kracht in mijn team. Als ik lesgeef op school, realiseer ik me dat wanneer kinderen spelen, plezier hebben en vrienden worden, dit fantastisch is. Door sport en intensieve lichaamsbeweging kunnen ze frustratie uiten. Vooral met basketbal, waar je kracht voor nodig hebt. als ze moe zijn, is er de blijdschap van het nieuwe mensen ont- moeten en verbetert hun geestelijke gezondheid omdat het een team- sport is. In teamverband moet je samenwerken om de bal tegen je te voorkomen. De chemie in het team tilt iedereen op. Scoren is het resultaat van een teaminspanning, en je voelt je aangemoedigd. Dat geldt voor kinderen en volwassenen. Als ik scoor, is het ook hún score, en ben je blij voor elkaar. Basketbal is een geweldige sociale en mentale activiteit. Iedereen kan het spelen in de gymzaal op school, en ook op straat spelen wordt steeds populairder.”
Je bent een van de motivators voor het Game of Your Life-project van BrabantSport.
“Binnenkort zal ik het tweede project voor de stichting afronden. De jonge generatie zoekt inspiratie, motivatie en verbindingen via sport. De eerste sessie was fantastisch, alle kinderen waren enthousiast. Ik kan daar vertellen over mijn carrière, wat ik heb meegemaakt, zowel mijn successen als mijn moeilijkheden. Kinderen moeten begrijpen dat succesvol zijn uitdagend kan zijn. Toen ik zelf weleens werd geplaagd omdat ik een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder had, con- fronteerde ik de pestkop. Ik was niet bang en liet zien dat ik in mezelf geloofde. Mijn zelfvertrouwen was hoog en ik loste de situatie op.”
Van de basketballvelden tot motiverende speeches, met je oprechte enthousiasme kom je op mij over als de perfecte persoon voor een energieboost.
“Tijdens de lessen probeer ik mijn eigen levenslessen te onderwijzen, over mijn leven tot nu toe en mijn basketbalervaring. Dat het vooral tijdens moeilijke momenten belangrijk is dat je karakter toont, niet alleen aan anderen, maar vooral aan jezelf. Dat je moet nadenken over wat je jezelf dagelijks vertelt: motiveer jezelf, streef naar uitmuntend- heid en overweeg je doelen. Vervolgens moet je actie ondernemen.”
Vooral na de pandemie is de situatie van Nederlandse tieners schokkend. Wist je dat één op de drie een angststoornis heeft en last heeft van emotionele problemen?
“Het is triest. Precies daarom is communicatie zo belangrijk, vooral in een groep. Jonge mensen moeten met andere mensen kunnen praten. Ik kom als coach naar het project toe om mijn verhaal te vertellen, en soms moeten zij naar mij komen om over het hunne te praten. De jongeren moeten hun gevoelens kunnen uiten in hun kring en iemand vinden om te vertrouwen. Meisjes houden vooral hun woede en angst vast omdat ze bang zijn om te praten, en jongens vechten, en dan is het voorbij. Over het algemeen - niet altijd - zijn meisjes emotioneler omdat ze alles binnenhouden. Door projecten zoals Game of Your Life hebben ze geleerd om op het veld met iemand te communiceren en veiligheid te vinden. Er waren steeds verschillende coaches om hen heen.
Zelfs in goede tijden is praten en je eigen grote familie creëren essen- tieel. Ik had ook tegenslagen en soms volledige ondersteuning nodig, maar ik had mijn ouders. Niet iedereen heeft een goede relatie met moeder of vader, dus het is in Game of Your Life cruciaal dat je altijd iemand hebt om mee te praten. Het is fantastisch als je dan een veilige plek vindt om vragen te stellen en hulp te krijgen. Voor meisjes op deze leeftijd is het van vitaal belang om wat persoonlijke aandacht te krijgen en een rolmodel te hebben, zoals ik vandaag of iemand anders volgende week. Mijn laatste clinic duurde eigenlijk maar een uur of twee, maar ik bleef langer omdat die meisjes moesten praten en hun persoonlijke verhalen deelden. Dan advies kunnen geven, is prachtig. Ook dat is een mooi onderdeel van de teamsport: het gaat over eenheid, team- inspanning en teamspel. En toen we samen speelden, was het zo leuk. De jongeren leren om met elkaar te communiceren. Voor mij is het fantastisch om te zien hoe sommige mentale gezondheidsproblemen dankzij het welzijn van een sportactie kunnen veranderen.”
Je hebt een druk schema. Hoe vind je tijd om al deze dingen te doen?
“Het is mijn passie. Ik kwam altijd op voor de rechten van de zwaksten, zoals kinderen of dieren. Ik heb het geluk om mijn zichtbaarheid op televisie of via sociale netwerken te kunnen gebruiken, en zal altijd mijn tijd blijven wijden aan deze activiteiten.”■