Al weken achter elkaar hoor ik dezelfde vragen: ‘Wanneer ga jij op vakantie?’ of: ‘Ben je al geweest?’ Als ik vertel dat ik deze zomer thuisblijf, volgt een meewarige blik… Niet op vakantie? Ook niet een weekje? Nee, ook niet een weekje. Ik blijf gewoon lekker thuis. Geen gestress op drukke vliegvelden en overvolle wegen, geen zwarte zaterdag, klagende toeristen of massa’s mensen bij elkaar, niet te warm, te nat, te koud. Ik vind het prima om zomeruittocht een keertje over te slaan. Daarnaast hoef ik me niet schuldig te voelen over CO2-uitstoot of het achterlaten van een footprint. Ik negeer de invloed van de media die al maanden verre vakanties promoten, alsof ze noodzakelijk zijn voor een gelukkig leven.
Ik besloot deze zomer gewoon eens te genieten van de kleine dingen zonder al te veel schade aan te richten. Op de eerste paar vrije dagen stelde ik mij het heerlijke vooruitzicht om de wekker niet te hoeven zetten en hem niet te horen afgaan om 6.30 uur. Tot mijn verbazing werd ik alle vrije dagen klokslag 6.30 uur wakker. Uitslapen was er dus niet bij. Maar ik genoot ervan de dag nog voor me te hebben en te weten dat ik niets hoefde. Heerlijk een beetje rommelen in de tuin, mijn cappuccino drinken met twee spinnende katten naast me, een boek helemaal uitlezen. En de stilte om me heen, het was alsof er een zachte deken over Eindhoven was uitgerold. Minder verkeer, minder geluid en geen drukte op straat. Er waren de Olympische Spelen. Op televisie. Ook al zou de Openingsceremonie bijwonen of de Spelen zelf meemaken in Stade de France vast geweldig geweest zijn, ik heb vanuit huis veel gezien en genoten van Femke en Sifan.
De vrije dagen thuis zetten mij aan het denken. Ik zit heerlijk in mijn mooie tuin met de krant. Als ik zin heb pak ik de auto om ergens naar toe te gaan. Ik ga uit eten als ik dat wil en trakteer mijzelf op nog een zomerjurk die ik niet nodig heb. Ja, zo is het wel makkelijk om te zeggen dat je niet op vakantie gaat. Tot de vakantiedag waarop de voorpagina van de Volkskrant mijn wel-of-niet vakantie gevoel deed verbleken. Ik zag ontheemde kinderen op zoek naar voedsel op een enorme afvalberg, een kleuter in een rood, rafelig T-shirt starend in het niets. Kinderen voor wie het nooit vakantie is, en wat voor toekomst hebben ze?
Op de volgende pagina prijken de gouden medailles van de Nederlandse sporters.
Onze wereld is er een van enorme contrasten, het menselijk brein kan er schijnbaar mee leven. Maar deze thuisdag die zo goed begon, werd toch een beetje een verloren dag. De wereld is niet altijd eerlijk verdeeld. Er zijn heel wat mensen of kinderen die ik een vakantie zou gunnen maar die niet weg kunnen. Door ziekte, omdat het te duur is of door oorlog.
Vakantie… wie heeft het uitgevonden? In Nederland en veel andere landen is het een verworven arbeidsrecht; vakbonden en arbeidsbewegingen hebben hier hard voor gestreden. Veel mensen vinden dat ze een vakantie verdienen, en eigenlijk wel meer dan één per jaar. En ik? Ik gun het iedereen natuurlijk van harte. Als je het hele jaar werkt, is het fijn om een vorm van beloning te hebben. Maar soms vind ik er wat van.
Mathilde Lageman
Directeur & mede-eigenaar STE Languages